Oude vertrouwde boemel

Mijn mooiste herinnering aan het Kamperlijntje bewaar ik uit mijn schooltijd, begin jaren zeventig, vorige eeuw. Ik zat toen op de MTS in Zwolle. Op Kampen reden de rood gespoten Blauwe Engelen, ofwel de DE-2 en DE-1.

’s Morgens vroeg ging het in een stampvolle trein richting Zwolle, in de winter vaak met zwaar beslagen ruiten vanwege het enkele glas en de matige verwarming, de ‘Roken’-coupés blauw van de rook, reizigers met grote, uitgevouwen kranten, de diesellucht waarvan Mart Smeets eens zei dat je daarna andere kleren kunt aantrekken en zijn vrouw dan vraagt: ”Ben je soms in Kampen geweest?” De simpele, kunstleren blauwe banken, daarbij het geluid van de asbakjes.

In de zomer vaak, na eindeloos draaien aan een krukje, met alle ramen open omdat de verwarming werd aangezet, vanwege te geringe koelingscapaciteit, om zo de dieselmotoren enigszins af te koelen, met als gevolg zwetende en puffende treinreizigers. ’s Middags, nadat ik vanaf school op de fiets dwars door Zwolle gescheurd was om de trein te halen, werd het pas echt leuk. Vaak zaten de coupés al stampvol en ging ik staan op één van de balkons, achter de kop van de trein. Daar kon het raampje in de deur een heel eind zakken. Als de trein ronkend uit Zwolle vertrok, eerst een aanloop moest nemen om op de spoordijk te komen en bij het afdalen zijn maximale snelheid van 100 km/h kreeg, dan stak ik mijn hoofd uit het raam. De wind bulderde dan langs mijn hoofd, de dieselmotoren ronkten en de rails met hun kedeng-kedeng geluid vlogen onder mij door.

Daar, daar in de polder was de trein in zijn element! Dan schudde hij na de Bisschopswetering zijn kop heen en weer (de machinisten beweerden dat ze meer naast dan tussen de rails zaten) als gevolg van verzakkingen van het spoor door de slappe veenbodem. Helaas duurt de rit maar tien minuten. Als ik dan over de brug naar huis fietste, keek ik nog eenmaal om en zag de trein ronkend en rokend trouw zijn terugreis aanvaarden. Oude vertrouwde boemel, Kamperlijntje, hoe zal ik jullie ooit kunnen vergeten? Nooit, mijn leven lang niet!!

Kasper Haar, Kampen